Heb jij dat ook wel eens, dat je naar iets kijkt, maar het toch niet echt ziet? Dat het niet tot je doordringt, je er niet voldoende bij stilstaat wát je ziet op dat moment?
Het gebeurt mij wel. Vorig jaar had ik al eens pellets in een pot zien liggen. Ik heb het toen zelfs nog op de foto gezet. En toch, stom genoeg, heb ik er op dat moment niet echt notie van genomen. Tenminste, niet voldoende.Gelukkig kreeg ik niet lang geleden een herkansing. En ik heb het niet alleen gezien, ik heb het ook gevoeld en zelfs gelopen in een pot met pellets. En het verraste me. Ik had verwacht weg te zakken in zacht, misschien zelfs wat zompig spul. Maar het liep alsof ik gewoon over een zandweg slenterde – de bovenlaag is iets rul en kun je voor je uit schoppen, daaronder is het stevig. En zompig was het ook niet.Soms is iets zien een kwestie van gezichtspunt. Ik zie een 9, wie kijkt vanaf de andere kant is ervan overtuigd een 6 te zien.
Dat speelde door mijn hoofd toen ik een discussie over onthoornen bijwoonde. Als je redeneert vanuit het oogpunt van natuurlijk gedrag en respect voor de eigenwaarde van een geit, kun je voorstander zijn van hoorns op de geit. Maar als jij het van de andere kant bekijkt, zie je vooral de beschadigingen aan andere geiten, kapot gescheurde uiers en manke geiten, en dan zul je liever onthoornen.Geitspecifieke welzijnsregels zijn er op dit moment niet, wel algemene regels. We zullen zien of dat in de nabije toekomst verandert. En dan kijken we wat het wordt.